Bijlmer & Meer – Artikel maart 2020
Maandagavond. Het is donker, koud en het regent. Ik sla een arm om haar heen. Samen staan we bij het uitvaartcentrum te wachten op het busje dat onderweg is vanaf Schiphol. Het busje met het lichaam van haar moeder. De spanning is voelbaar, want wat heeft het lang geduurd allemaal…
Een week eerder. Op 57-jarige leeftijd overlijdt ze in Spanje. Alleen. Wat een ontspannen vakantie had moeten zijn, wordt een telefoontje van haar dochter naar mij. Overstuur. Volledig overstuur vraagt ze mij of ik haar ásjeblieft kan helpen om haar moeder weer zo snel mogelijk naar Nederland te krijgen.
Omdat instanties in Alicante niet mee werken en het lichaam maar niet wordt vrijgegeven, duurt het een week om haar uiteindelijk hier te krijgen. Een week. Een week, dat is om precies te zijn een eeuwigheid voor haar twee jonge kinderen en haar kleinzoon in Nederland, die met hun handen in het haar zitten.
“Mama moet hier in de buurt begraven worden zodat mijn zoontje nog op bezoek kan gaan bij zijn oma”, aldus de dochter. “Ja, en misschien is het mooi als we met hem samen dan een wensballon op kunnen laten gaan, en de kist kunnen beschilderen”, vult de oom aan. En zo ontstaan mooie ideeën om een waardig afscheid te organiseren.
Het is zondagmiddag. Ik bel dochter op met het volgende nieuws: “Jullie moeder komt terug naar Nederland! Ze vertrekt morgen met een vlucht van Alicante naar Amsterdam”. Er is een zucht van opluchting, gevolgd door het besef dat ze eindelijk weer naar Nederland komt.
Maandagavond, het is donker, koud en het regent. Het busje komt de hoek om en ik voel dat ze begint te trillen. Dit is niet het trillen door de kou en de regen. Dit is het besef dat in dat busje het lichaam van haar moeder ligt. Haar moeder, die van een welverdiende vakantie zou genieten. Haar moeder, die zij weer terug zou zien in Nederland om met haar zoontje te gaan spelen. Haar moeder, die zij nog lang niet hoorde los te gaan laten…
