Wateruitvaart Recensie

Een uitvaart op het water (wateruitvaart), het zou niet zo snel in je opkomen. Maar voor de uitvaart van mijn oom Wim was dit juist wel bedacht. Voor een fervent watersportliefhebber en eigenaar van een jachthaven was dit de enige optie voor een ultiem afscheid.

Met familie en een kleine groep hechte vrienden stapten we bij Diemen, tussen de Venser en Diemerbrug aan boord van de boot voor de tocht naar zijn laatste rustplaats Zorgvlied. De boot die hij met veel liefde met eigen handen gebouwd had, de boot waarmee de familie de mooiste vaarvakanties had beleeft. De kist stond binnen, op de royale tafel opgesteld. Binnen rook het naar bloemen. Omdat we met een klein gezelschap waren was de sfeer heel vertrouwd en intiem. Wie wilde kon nog even langs oom Wim lopen, nog even afscheid nemen, een laatste klopje op de kist. Even buiten op het dek staan om de wereld te zien langstrekken terwijl binnen bij de kist de wereld stil leek te staan, zo prettig. Het buitendek was versierd met zijn favoriete bloemen: fel gekleurde rozen. Het stuk voor op de kist lag binnen.

Als je in een auto naar een begrafenisplechtigheid rijdt is je interesse naar binnen gericht. Je kijkt doelloos uit het raam, mijmert over de overledene, je bent in jezelf gekeerd. Hoe anders was het deze keer. Het water geeft rust, je hoort de golfslag tegen de boeg van de boot kabbelen, vogels fluiten, geluiden komen over het water.

We voeren langs zijn jachthaven maar ook de bekende plekjes waar oom Wim graag aanlegde en iedereen had zijn verhaal, zijn herinneringen. Toen was het tijd voor de laatste tocht en keerden we om richting Zorgvlied. Het voelde als een laatste uitje met mijn oom Wim en zijn boot. Zo moet een afscheid dus zijn, bedacht ik.

– E –