Er is één zekerheid in het leven: iedereen krijgt ooit met een sterfgeval in de familie of kennissenkring te maken, zolang het niet jezelf betreft. Daarom is het maar goed dat er uitvaartondernemers zijn. Uit cijfers van de Kamer van Koophandel blijkt dat het aantal bedrijven werkzaam in de uitvaartbranche de afgelopen vijf jaar toe nam met maar liefst 35 procent, van 2034 in 2015 naar 2746 eind 2020. Gemiddeld over Nederland zijn er ruim 15 uitvaartondernemers per 100.000 inwoners actief. De trend daarbij is meer kleinschaligheid: eenmanszaken zijn geen uitzondering. Esther Laan (42) van Strikt Persoonlijk uit Utrecht startte in 2013, Iede Hoorn (35) heeft zijn uitvaarzorgbedrijf in Amsterdam sinds 2018. Beiden vertellen gepassioneerd over hun beroep en over uitvaarten in coronatijd.

Een hele week over de vloer 

,,Wij hebben het er thuis nooit over”, aldus Laan, die daarom graag vertelt over haar werk. ,,In ons vak gaat het vooral om de familie. Je komt daar een hele week over de vloer, dat is heel intiem. Elke keer hoor je weer een bijzonder verhaal.” Laan verloor haar vader op haar vijftiende. ,,Op mijn twintigste had ik best al veel uitvaarten meegemaakt. Het vak was daarmee niet ongewoon voor mij.” Na haar studie geschiedenis kwam ze in een salesfunctie terecht. ,,‘Je bent te lief voor dit vak’, hoorde ik wel eens van mijn collega’s.” En met een glimlach: ,,Dat mag nu wel.” Laan leerde het vak van Saskia Koffijberg en werd mede-eigenaresse. ,,Saskia is inmiddels geëmigreerd naar Australië dus nu run ik het bedrijf alleen.” Dat betekent samenwerken met diverse partijen, zoals bijvoorbeeld het regelen van een uitvaartcentrum en een rouwauto. ,,Maar eerst ga je naar de familie toe, zodat er goed voor de overledene wordt gezorgd”, vervolgt Laan. ,,Op de eerste dag ga je met de nabestaanden om de tafel en breng je ter sprake wat er op de kaart moet staan, of er begraven of gecremeerd wordt. Je bespreekt het rouwbezoek en de bloemen. En ondertussen reserveer ik een uitvaartcentrum.” In de dagen erna komen zaken als de catering, muziek en sprekers aan bod. ,,Ik bel alle sprekers. Druk ze op het hart niet meer dan vijfhonderd woorden te gebruiken. Daarmee heb je de essentie. Vaak durven mensen niet goed, maar ik maak hen dan duidelijk dat iedereen het kan. Alle mensen vinden jou lief als je je verhaal hebt verteld. En praat niet door als het je even teveel wordt.” 

Traditionele koffie met cake achteraf is allang achterhaald

Iede Hoorn noemt het opzetten van zijn eigen bedrijf zijn ‘beste keus ever’. ,,Ik neem alle tijd om aandacht aan families te geven. Ik merk dat zij dat fijn vinden. Je bent een week lang part of the family. Je ontzorgt hen.” Tegelijkertijd betrekt hij hen er bij. ,,Zorg dat ze bezig zijn met de uitvaart. Laat hen bijvoorbeeld adressen schrijven voor de kaarten.” Hoorn vloog tot zijn dertigste de wereld over, leerde zo allerlei soorten culturen kennen en besloot toen echt iets voor de mensen te gaan doen. ,,Ik groeide op in een buurt met heel veel oude mensen. Je keek om naar hen. Mijn overgrootmoeder overleed toen ze bijna honderd was. Ik kwam heel vaak bij haar op bezoek. Ik mocht, als enige van haar honderd achterkleinkinderen bij het sluiten van de kist zijn. Dat maakte indruk.” Het traditionele beeld van de uitvaart met ontvangst in de aula, de dienst en vervolgens de koffie met cake is allang achterhaald volgens Hoorn. ,,Ik woon aan een van de grachten in Amsterdam, net als veel andere Amsterdammers. Dus maak ik uitvaarten naar je laatste rustplaats over het water mogelijk. Veel crematoria en begraafplaatsen liggen hier bovendien aan het water.” 

Corona: niet kunnen knuffelen is een hard gelag

Afgelopen jaar waren er door de coronacrisis veel minder mensen welkom om afscheid te nemen van de dierbaren. Toch was er nog veel mogelijk vinden zowel Laan als Hoorn. ,,Tijdens de eerste golf mochten er maar dertig mensen bij zijn”, vertelt Hoorn. ,,Ik heb een keer aan 250 betrokkenen gevraagd om selfies te maken. Die heb ik uitgeprint en opgehangen tijdens de rouwdienst.” Met een streaming, erehaag of video is ook veel mogelijk. ,,Maar niet kunnen knuffelen is een hard gelag”, beaamt Laan. ,,Ik hoop dat dit goed gaat in de rouwverwerking.” 

Een vak apart

Mond op mondreclame bezorgt zowel Laan en Hoorn voldoende klandizie. ,,Mensen komen weer terug”, ervaart Hoorn. ,,De aanbevelingen op mijn website helpen daarbij”, weet Laan. Het vak moet je natuurlijk wel liggen. ,,Het is een 24/7-job. Je hebt altijd een tweede telefoon bij je”, vertelt Hoorn. ,,Je wordt soms ’s nachts gebeld. Maar dat hoort bij het ondernemerschap.” ,,Je moet heel erg van je vak houden, want je moet altijd aan staan”, vindt Laan. Beiden hebben zelf wel nagedacht over hun eigen dood. ,,Leg het hoe dan ook vast op papier”, adviseert Hoorn.

Bron: Telegraaf – 19 januari 2021

VOLENDAM – Een uitvaart oefenen klinkt misschien een beetje gek, maar in Volendam was het vandaag toch echt de realiteit. Gekleed in het zwart, met kopjes koffie en een kist, alles om het net echt te maken. Vanaf nu is het namelijk mogelijk om via Iede Hoorn Uitvaartzorg en de Rederij in Volendam en Marken ‘de laatste vaart’ te maken.

NH Nieuws
Iede heeft al vaker zulke uitvaarten verzorgd, maar voor de directeur van de rederij is het nieuw. Robert van Duuren: “Mijn moeder is 2,5 jaar geleden overleden en die had als laatste wens om haar as uitgestrooid te krijgen.” Gehuld in kapiteinskledij vervulde hij haar laatste wens.

Grote wens
Als onlangs een kapitein overlijdt, die al sinds zijn veertiende bij de rederij werkt, gaat het balletje rollen. “We hebben een uitvaart gegeven die paste bij zijn betrokkenheid bij dit bedrijf.” Er kwamen nadien zoveel vragen of het voor iedereen mogelijk is, dat de heren de handen ineen slaan en een nieuw concept is geboren.

Net echt
Tijdens een echte uitvaart is het niet gepast om foto’s te maken, dus wordt er een proefuitvaart in het leven geroepen. De kist wordt gedragen door bemanningsleden en wat figuranten. De ogen blijven droog, maar zo’n kist op de boot lijkt net echt.
Uitvaartondernemer Elvie, die samen met Iede de wateruitvaarten doet, snapt wel dat mensen dit willen: “Dit absoluut iets voor mij. Ik heb zelf ook een bootje, ik heb veel met water en ben niet standaard.”

Bron: NH Nieuws – 16 september 2020

Een drukbezochte uitvaart geldt als troost en vaak stiekem ook als bewijs van een zinvol leven. „Zag je dat de mensen moesten staan?” klinkt het dan zalvend bij de condoleance. Mede daarom was het schrikken toen door corona slechts dertig mensen welkom waren bij een crematie of begrafenis. Maar nu er inmiddels weer meer mensen mogen komen, blijkt rouw in beperkte kring een blijvertje: „Ik durfde nu zelfs een woordje te spreken.”

Nog maar enkele weken geleden overleed in Alphen aan den Rijn de 74-jarige Leny, moeder van Karlijn en Mariska de Kruif die vanwege dementie al een poosje in een verzorgingstehuis woonde. „Ze had altijd gezegd dit niet te willen, maar het kon niet anders”, aldus Karlijn. Na het overlijden rees de vraag wat te doen met de uitvaart: „Mijn moeder had al veel mensen in haar omgeving verloren, dus druk zou het niet worden. We zagen op tegen zo’n lege zaal in een crematorium.” Overleg met de uitvaartspecialist leerde dat er veel meer mogelijk is dan de familie De Kruif dacht: „We hebben haar weer naar huis laten brengen. De kist stond in de woonkamer op de plek waar ze altijd in haar stoel puzzeltjes zat te maken. We zijn er met zeven familieleden omheen gaan zitten, luisterden naar muziek, bekeken oude foto’s en haalden dierbare herinneringen op.”

Uitgezwaaid

Na de ’thuisdienst’ schoven de nabestaanden de kist in de lijkwagen, waarbij ze afscheid namen. Karlijn: „Met buren, die ook naar buiten kwamen, hebben we haar uitgezwaaid toen ze de straat uit reed. Het was prachtig, gek genoeg waren we zonder corona nooit op dit idee gekomen.” Directrice Sonja Goudriaan van de gelijknamige uitvaartfirma in Noordwijk signaleert een rap groeiende vraag naar kleinere bijeenkomsten. „Sinds corona durven nabestaanden zonder schaamte de wens uit te spreken dat ze intiem afscheid willen nemen. Dat was eerder vaak taboe, een kleinere uitvaart is immers goedkoper en men vreesde het verwijt geen geld over te hebben voor een fatsoenlijke uitvaart. Wat een onzin! Ook met een kleiner budget vallen er heel mooie dingen te doen, niemand doet zijn overleden dierbaren tekort met een bescheidener bijeenkomst”, aldus de uitvaartbegeleidster. Ze vertelt vol vuur over familieleden die de afgelopen maanden, geheel tegen hun eigen verwachting in, genoten van een afscheid in kleine kring: „Dit voorjaar was een dochter volledig van de kaart toen ik haar over de corona-beperkingen vertelde. Dwars door haar wanhoop heen, probeerde ik duidelijk te maken hoe fijn een intieme uitvaart kan zijn. Er vielen woorden als warm, intiem, écht samen, tijd voor jezelf, rust, beleving en minder spanning. Langzaamaan begon ze er vooraf al een beetje in te geloven. Na af- loop meldde ze dat wat haar betreft een nieuwe familietraditie is geboren: ’Niks meer groots!’ zo liet ze weten.”

Emoties

Goudriaan hoort de meest uiteenlopende redenen voor de keuze van nabestaanden voor een ’mini-uitvaart’: ze voelen minder spanning, de sfeer is intiemer en er is minder schroom om emoties te tonen. „In kleiner gezelschap blijken mensen veel minder bezig met het publiek en komen ze meer toe aan zichzelf”, zo bemerkt de onderneemster. Andere nabestaanden kiezen voor een kleine bijeenkomst omdat er na een lang ziekbed weinig behoefte is aan een groots en meeslepend afscheid. Weer anderen geven aan al bij leven gedag te hebben gezegd, iets dat vooral speelt bij zware dementie. Ook bij gestorven baby’s en zelfdodingen leeft vaak de wens van ’niet te veel gedoe’. Ook de Amsterdamse uitvaartondernemer Iede Hoorn (34) signaleert dat het aanvankelijke verdriet over de coronaregels bij menigeen plaats heeft gemaakt voor enthousiasme: „Tijdens de lockdown was er veel aandacht voor wat allemaal niet mocht. Zo was het verboden om te helpen met de verzorging van het lichaam, mocht niemand mee in de rouwwagen en ontbraken de koffiekamer en condoleance na afloop. Knuffelen of elkaar zoenen werden echt gemist. Maar al snel sijpelden ook de eerste positieve reacties door. Zo mocht ik de uitvaart begeleiden van een jonge vrouw met een gigantisch netwerk. Zonder coronamaatregelen waren zéker vijfhonderd personen gekomen, nu verscheen noodgedwongen alleen de inner circle van dertig personen. Haar partner gaf na afloop aan dat van hem voortaan élk afscheid op deze manier mag worden georganiseerd. Hij ervoer het als erg persoonlijk, intiem en liefdevol: alleen maar toespraken van de belangrijkste mensen in haar leven en geen extra spanning door een zaal vol vaak onbekenden.”

Kille sfeer

Nabestaanden vrezen vaak de kille sfeer van een amper gevulde, galmende aula zodra ze voor een kleine ceremonie kiezen. Volstrekt onnodig, zo roepen professionals in de uitvaartbranche. Ze benadrukken dat er uitstekende alternatieven zijn voor de grote zalen, waarin microfoons en geluidsboxen een must zijn om ook op de achterste rij verstaanbaar te zijn. Zo lijkt het in eind 2016 geopende crematorium Duin- en Bollenstreek in Lisse helemaal klaar voor het ’afscheid nieuwe stijl’. „Of het nou gaat om vijf gasten of vijfhonderd, alles kan naar eigen inzichten worden geregeld. Onze familiekamers en afscheidssuites zijn in deze anderhalvemetertijd geschikt voor één tot maximaal 25 gasten. Het is dus niet nodig om een grote aula af te huren”, meldt makelaar en tv-presentator Harry Mens, die eigenaar is van het crematorium.

Ook voor de Amsterdamse uitvaartondernemer Iede Hoorn is ’klein’ geen probleem. „Ik ben gespecialiseerd in ceremonies op een salonboot of sloep, waarbij de kist over de grachten of Amstel naar de verschillende uitvaartplaatsen wordt gevaren. Op een boot is de anderhalve meter afstand goed te bewaken en het is aan boord knusser dan in een half lege aula”, zo schetst Iede Hoorn. ’Knus en intiem’ zijn ook de woorden die de Rijnsburgse Anita van Duyn gebruikt om de bescheiden uitvaart van haar moeder te beschrijven, die deze zomer op 69-jarige leeftijd overleed aan longkanker. De Zuid-Hollandse kijkt met liefde terug op een ’prachtig en rustig afscheid’ van de vrouw die in haar laatste levensfase nadrukkelijk aangaf geen poespas te willen: „Ze vroeg ons alleen mensen uit te nodigen die dicht bij de familie staan. Dat had zo zijn voordelen: door die veilige omgeving durfde ik zelfs een persoonlijke toespraak te houden. Dat had ik echt nooit gedaan als de hele zaal vol had gezeten. Veel te bang om dicht te klappen. Nu ging het goed, al met al was het een hartverwarmend afscheid.” Vanwege de kleinschaligheid was er na afloop geen eindeloze condoleance-sessie, waardoor Anita de tijd vond om haar moeder tot aan de oven te begeleiden. „Ik wilde zo lang mogelijk bij haar zijn. Dus ook daar. Mijn man en dochters stribbelden tegen, die vonden het een luguber idee. Maar toen het eenmaal zo ver was, waren ze er allemaal bij en zijn daar achteraf blij mee.” De Rijnsburgse keek vorige week voor het eerst het filmpje terug dat is gemaakt van de crematieplechtigheid. „Dan zie je toch weer andere dingen. Zo’n uitvaart is eigenlijk net je trouwdag. Je bent erbij, maar in je hoofd spelen continu organisatorische zaken. Het is daarom fijn de hele bijeenkomst achteraf eens rustig vanaf je bank te kunnen terugkijken.”

Fotograaf

Beeldmateriaal speelt sowieso een steeds grotere rol, ook om bij kleinere uitvaarten de ’buitenstaanders’ te bedienen . Zo was er tijdens de uitvaart van Anita’s moeder een online livestream voor belangstellenden. Uitvaartbegeleidster Sonja Goudriaan heeft een tip: „Huur een goede fotograaf in. Daarmee is achteraf een mooie film te maken van videobeelden en foto’s. Mooie muziek eronder en je hebt iets om door te zetten naar de afwezigen.” De uitvaartspecialist Iede Hoorn heeft goede ervaringen met een ’selfiegalerij’: „Vraag niet-genodigden om een selfie met een persoonlijke groet te mailen. Druk die foto’s af op kaartjes en zet die bij de kist. Zo zijn alsnog veel bekenden bij zo’n plechtigheid betrokken.”

Bron: Telegraaf – zaterdag 22 augustus 2020

Acht maanden na het overlijden van haar partner, mocht ik afgelopen week de uitvaart begeleiden van mevrouw. Bij meneer waren 250 genodigden, bij mevrouw waren er maar 30 welkom.. Lastig kiezen voor de nabestaanden dus op rouwkaart werden mensen gevraagd een selfie + boodschap te mailen. Selfies heb ik laten afdrukken, zodat op deze manier iedereen er toch een beetje bij was in de aula. Zie hier een aantal foto’s van de uitvaartplechtigheid.

DIEMEN Iede Hoorn is eigenaar van het bedrijf Iede Hoorn Uitvaartzorg dat veel in Diemen werkt. Iede Hoorn: “Het kabinet heeft bepaald dat er maximaal dertig personen aanwezig mogen zijn bij een uitvaart. Voor nabestaanden is het moeilijk om een keuze te maken wie er wel en wie er niet worden uitgenodigd. Soms is alleen de ‘inner circle’ aanwezig, zoals de partner, de kinderen en de kleinkinderen. Maar er zijn ook mensen die het zo lastig vinden om een keuze te maken dat ze de uitvaart helemaal besloten houden, met slechts één of twee nabestaanden. Ik deed recent de uitvaart van een man die een tweelingzus had die in Canada woont. Zij kon vanwege maatregelen in verband met het coronavirus de uitvaart van haar broer niet bezoeken. Dat is triest.” Hij vertelt dat het niet mogelijk om condoleance-bijeenkomsten te organiseren. “Mensen kunnen alleen in een groepje van maximaal drie personen afscheid nemen van de overledene. Tijdens de uitvaart liggen er ook geen condoleanceboeken. Dit om verspreiding van het coronavirus tegen te gaan.” Verder geeft Hoorn nog een aantal gevolgen van de maatregelen aan: familieleden mogen niet helpen met het verzorgen van de overledene en mogen tijdens de uitvaart ook niet plaatsnemen naast de chauffeur van de auto waarin de kist wordt vervoerd.

Hoorn heeft een aantal creatieve oplossingen bedacht om een uitvaart toch een ‘persoonlijk’ karakter te geven. “Het komt voor dat de rouwwagen met de overledene en volgwagens door de buurt rijden waar hij of zij heeft gewoond. Dan kunnen mensen vanachter het raam van hun woning de rouwstoet zien passeren en zo een laatste groet brengen. Ook kan er op de rouwkaart het verzoek worden vermeld dat iedereen op een vastgesteld tijdstip een bepaald muziekstuk draait. Dan is er toch sprake van verbondenheid. Daarnaast leg ik op verzoek een uitvaart vast op foto en/of video of kan de plechtigheid worden gevolgd via een livestream.”

Hij heeft als uitvaartondernemer zelf ook een aantal voorzorgsmaatregelen genomen. “Veel uitvaartondernemers onderhouden momenteel alleen contact met nabestaanden via de telefoon of Skype. Ik ga wel op bezoek bij de nabestaanden (zolang er geen griepverschijnselen zijn), maar stel als voorwaarde dat er maximaal twee personen in de kamer aanwezig zijn die minimaal twee meter afstand van mij houden. Het kistenboek en de boeken waaruit mensen een rouwkaart en bloemen kunnen kiezen stuur ik voor mijn bezoek per e-mail. Op die manier is de kans op besmetting met het coronavirus het kleinst. Of het nu gaat om troosten van een ander of jezelf, laten we focussen op wat we wél kunnen. Het blijft nog steeds gaan om verbondenheid en liefde en dat is juist in deze tijd van fysieke afstand waar zoveel baat bij kunnen hebben!”

Wateruitvaartspecialist Iede Hoorn organiseert sinds 2018 de mooiste uitvaarten op het water. ‘de rust van het water werkt vaak troostend en ontspannend.’

Iede Hoorn is vijftien als hij met school op excursie gaat naar een uitvaartcentrum. De meeste van zijn klasgenoten vinden het maar een enge plek, maar Iede wil er alles van weten. Toch geeft hij zijn enthousiasme niet direct de ruimte: hij studeert een paar jaar later af als sociaal pedagogisch werker en belandt daarna als steward in de luchtvaart. Tot die ene dag waarop hij langs de weg een bord ziet staan – Hier wordt een multicultureel uitvaartcentrum gebouwd – en alle puzzelstukjes op hun plek vallen. Hij twijfelt geen seconde, leert de kneepjes van het vak, en op 1 oktober 2018 is Iede Hoorn Uitvaartzorg een feit. Een dag later, op 2 oktober, overlijdt zijn oma. Een week later zijn opa.

‘Tijdens mijn studie had ik alles geleerd om mijn vak als uitvaart- verzorger uitstekend te kunnen uitvoeren,’ vertelt Iede. ‘Maar vanaf die dag was ik ineens ook ervaringsdeskundige: ik voelde ook hoe het is om een nabestaande te zijn. Ik ben ervan overtuigd dat die combinatie me in mijn kracht heeft gezet.’

Wat die krachten precies zijn? Iede: ‘Ik denk dat iemands persoonlijkheid in elk vak het verschil kan maken, dus ook in de uitvaartbranche. Geen trucjes of onoprechtheid, maar simpelweg zijn wie je bent. Ik ben altijd positief en maak dingen niet zwaarder dan ze al zijn. Daardoor sta ik dicht bij de nabestaanden, maar nog wel op gepaste afstand. Dat is een kwestie van durven en aanvoelen.’

Koffiekopjes op de Kist

Wat Iedes uitvaartonderneming bijzonder maakt, is dat hij allerlei soorten uitvaarten organiseert, van roze tot duurzame en, jawel, wateruitvaarten. ‘Ik ben opgegroeid op Urk,’ vertelt hij, ‘en de liefde voor water die ik daar meekreeg loopt als een rode lijn door mijn leven. De weg naar een wateruitvaart was voor mij dus een heel logische.’

Een wateruitvaart is wat Iede betreft de ultieme combinatie van de stilte van het water en de reuring van de stad. ‘En het is natuurlijk een heel bijzondere manier om afscheid te nemen van een geliefde. De rust van het water werkt vaak troostend en ontspannend, en dat zie je terug in de sfeer aan boord: mensen delen herinneringen, zittend rond de kist, met een hapje, drankje en mooie muziek. Soms zetten ze zelfs hun koffie- kopjes op de kist. Dat vind ik fantastisch, dat het zo ongedwongen kan.’

Iede is naast uitvaarten ook in te huren voor waterverstrooiingen. Dat kan na minimaal een maand, in open zee of een rivier. ‘Ik vind dat altijd heel erg bijzonder,’ zegt Iede. ‘Alsof het verhaal daarmee compleet wordt gemaakt.’ •

Bron: VLOT magazine.

Met het corona-virus zijn er ook in de uitvaartwereld enorm veel veranderingen gaande. Strikte maatregelen worden opgelegd, waardoor een uitvaartplechtigheid nog maar door 30 personen bijgewoond mag worden. Families mogen niet helpen bij het verzorgen van de overledene, condoleance avonden kunnen niet doorgaan, rouwkaarten worden wel verstuurd maar vaak pas achteraf om zo niet meer mensen bij de plechtigheid te hebben. Nabestaande mag niet meer meerijden met een rouwwagen en in de aula moeten de nabestaanden 1,5 meter uit elkaar zitten. Triest en verdrietig, maar helaas wel nodig. Afscheid nemen en rouwen is hiermee ook opeens anders geworden.

Maar in plaats van te focussen op wat níet meer kan of mag, vinden uitvaartondernemers Iede & Talitha het belangrijk om te delen wat juist wél kan en mag. “We moeten creatief zijn en er zijn een aantal alternatieven die ons in deze bizarre tijd veel troost en steun kunnen bieden en we zo ons verdriet toch met elkaar kunnen delen”.

Momenten van afscheid kunnen verspreid worden over een week of de digitale media kan ingezet worden waardoor nabestaanden live meekijken vanuit huis. Een afscheidsfotograaf kan het afscheid op een liefdevolle en troostende manier vastleggen en de foto’s binden in een album, zodat het gevoel, de sfeer en alle momenten van het afscheid bekeken kan worden en nabestaanden zo het gevoel te geven er toch bij te zijn geweest. Iede & Talitha benadrukken nog meer dan dat ze normaal doen de waarde van een afscheidsfotograaf. “Foto’s hoeven niet bekeken worden als daar nooit behoefte aan zal zijn. Maar mocht de behoefte er wel komen, dan zijn ze er wel…”.

Afscheid nemen zonder dat je fysiek aanwezig kan zijn, betekent niet dat je geen afscheid kan nemen met je gevoel. Reserveer de tijd van de uitvaart voor jezelf. Steek een kaarsje aan, schrijf een brief aan de overledene en zet wat muziek op. Kijk naar foto’s en haal herinneringen op. Schrijf een uitgebreide condoleancekaart voor de familie en zet hierop wat je anders graag had willen zeggen als je ze zou zien tijdens het condoleren bijvoorbeeld.

Na een uitvaart stopt het afscheid nemen of rouwen uiteraard niet. Dat is dan ook de reden waarom Iede & Talitha werken onder de naam ‘Afscheidsverzorgers’; afscheid nemen is namelijk meer dan alleen een uitvaart. En zeker in de huidige situatie is dit iets waar we extra op kunnen focussen. Zet een pan eten, een bos bloemen of een troostend geschenk voor de deur van de familie van de overledene. Of stuur gerust na enkele weken nog kaarten dat er aan ze gedacht wordt. Plannen maken voor een herdenkingsbijeenkomst kan ook troost bieden en rust geven zodat deze daadwerkelijk georganiseerd kan worden zodra de situatie het weer toe laat.

Kortom: of het nu gaat om troosten van een ander of jezelf, laten we focussen op wat we wél kunnen. Het blijft nog steeds gaan om verbondenheid en liefde en dat is juist in deze tijd van fysieke afstand waar zoveel baat bij kunnen hebben!

Bron: De Omroeper.

‘Maximaal 100 personen. Of nee wacht, alleen eerstegraads familie. Hmm, dat levert verwarring en discussies (én besmettingen!) op. Dus we zetten ‘m nu in op maximaal 30 nabestaanden.’

We geven ruimte aan 30 mensen om aanwezig te zijn bij een afscheid! Een onmenselijk en haast onterend besluit. Maar het moet. Dat snappen we. Maar dat verandert NUL aan het gevoel dat het met zich meebrengt.

Corona. Ook in de uitvaartbranche zijn de gevolgen te merken, voelen en zien. De taak als uitvaartverzorger is het ontzorgen van de nabestaanden. Een afscheid organiseren met alle liefde die we in ons hebben. En dat kan alleen door te luisteren en voelen. En dat is nu nóg duidelijker en belangrijker geworden. Creatief zijn, ervoor zorgen dat het afscheid passend is bij de nabestaanden die er wél maar ook zeker die er níet bij kunnen of mogen zijn. En ja, dit is een zware taak, maar het voelt tegelijkertijd ook heel goed dat wij daarin een grote rol kunnen spelen. Er wordt een beroep gedaan op onze kwaliteiten maar ook (let’s be honest) op onze onzekerheden. Maar ik durf met kracht te zeggen dat mijn liefde voor mijn vak én mijn medemens zo groot is, dat ik me blijf inzetten op dat eervolle afscheid die elke overledene én nabestaanden verdient. Fysiek aanwezig of niet…

Een afscheid waar niet iedereen bij mag zijn, dat raakt iedereen. Maar de keuze wordt nu voor ons gemaakt. Afscheidsfotografie neemt nu een belangrijkere plek in dan ooit te voren. Het vastleggen van het afscheid kan troost bieden aan hen die, vanwege alle richtlijnen, niet aanwezig kunnen zijn. De beelden kunnen helpen bij de verwerking van het verlies. Om zo toch het gevoel te hebben dat je er bij was. Misschien wel niet fysiek, maar des te meer met je gedachten en gevoel… Daarnaast bieden verschillende uitvaartlocaties de mogelijkheid voor het maken van een opname, die op een later moment teruggekeken kunnen worden.

Laten we dit mét maar ook vóór elkaar aan gaan!

Zorgen, dat is alles wat we kunnen…

Maandagavond. Het is donker, koud en het regent. Ik sla een arm om haar heen. Samen staan we bij het uitvaartcentrum te wachten op het busje dat onderweg is vanaf Schiphol. Het busje met het lichaam van haar moeder. De spanning is voelbaar, want wat heeft het lang geduurd allemaal…

Een week eerder. Op 57-jarige leeftijd overlijdt ze in Spanje. Alleen. Wat een ontspannen vakantie had moeten zijn, wordt een telefoontje van haar dochter naar mij. Overstuur. Volledig overstuur vraagt ze mij of ik haar ásjeblieft kan helpen om haar moeder weer zo snel mogelijk naar Nederland te krijgen.

Omdat instanties in Alicante niet mee werken en het lichaam maar niet wordt vrijgegeven, duurt het een week om haar uiteindelijk hier te krijgen. Een week. Een week, dat is om precies te zijn een eeuwigheid voor haar twee jonge kinderen en haar kleinzoon in Nederland, die met hun handen in het haar zitten.

“Mama moet hier in de buurt begraven worden zodat mijn zoontje nog op bezoek kan gaan bij zijn oma”, aldus de dochter. “Ja, en misschien is het mooi als we met hem samen dan een wensballon op kunnen laten gaan, en de kist kunnen beschilderen”, vult de oom aan. En zo ontstaan mooie ideeën om een waardig afscheid te organiseren.

Het is zondagmiddag. Ik bel dochter op met het volgende nieuws: “Jullie moeder komt terug naar Nederland! Ze vertrekt morgen met een vlucht van Alicante naar Amsterdam”. Er is een zucht van opluchting, gevolgd door het besef dat ze eindelijk weer naar Nederland komt.

Maandagavond, het is donker, koud en het regent. Het busje komt de hoek om en ik voel dat ze begint te trillen. Dit is niet het trillen door de kou en de regen. Dit is het besef dat in dat busje het lichaam van haar moeder ligt. Haar moeder, die van een welverdiende vakantie zou genieten. Haar moeder, die zij weer terug zou zien in Nederland om met haar zoontje te gaan spelen. Haar moeder, die zij nog lang niet hoorde los te gaan laten…

Die man op de foto? Dat ben ik, Iede Hoorn van Iede Hoorn Uitvaartzorg. Waarom ik mij voorstel? Omdat ik voortaan in elke publicatie van deze krant een verhaal mag gaan schrijven. Een verhaal over mijn ervaringen als uitvaartverzorger. Een beroep die voor de meeste nog wat ontastbaar is. Mysterieus misschien zelfs wel…

Ik ben dus Iede. Ik ben 34 jaar en ook woonachtig in de Bijlmer, Venserpolder om precies te zijn. Ik houd van mijn buurtje met de vele culturen, het wij-gevoel en de vrijheid die ik er ervaar. Niet voor niets heb ik mij dan ook gespecialiseerd in onder andere Surinaamse uitvaarten!

Mijn overgrootmoeder Beth (1907-2004) was de meest bijzondere vrouw die ik ooit heb mogen kennen. Als jonge puber bezocht ik haar elke zaterdag om met haar te wandelen, de krant voor te lezen, koffietjes te drinken en vooral veel naar haar verhalen te luisteren. Deze vrouw heeft mij geïnspireerd en gevormd tot de persoon die ik vandaag de dag ben. Door haar ben in de zorgsector terecht gekomen én door haar ben ik in aanraking gekomen met de dood, háár dood. Voor de eerste keer in mijn leven overleed iemand die zo dicht bij mij stond. Heel speciaal was voor mij het moment waarop de kist gesloten moest worden en vooral omdat ik de laatste schroef mocht aandraaien. Door haar ben ik dus uiteindelijk in het uitvaartvak terecht gekomen.

Inmiddels heb ik al geruime tijd ervaring als uitvaartverzorger. Ik heb vele families mogen begeleiden bij het organiseren van de uitvaart en het vormgeven van een waardig en mooi afscheid. In diezelfde tijd heb ik ook heel veel verhalen mogen horen en voelen. En omdat ik samenwerk met afscheidsfotograaf Talitha Cornelisse, zijn hier hele mooie foto’s van. Foto’s die voelbaar zijn, foto’s die een verhaal vertellen. Maar welk verhaal schuilt er nu áchter die foto?!

In de komende edities zal ik schrijven over de verhalen achter de foto’s. Wat ging er vooraf? Wat maakt dit een beeld dat juist zo passend is bij een afscheid? Wat zijn de taken van een uitvaartverzorger? En wat maakt dat juist ík, Iede Hoorn, hier de ruimte krijg om over mijn bijzondere baan en mijzelf mag schrijven..?